Artykuł forum Dr Jana Kwaśniewskiego - wyleczyć sie z cukrzycy
: czwartek 11 lip 2024, 21:25
http://forum.dr-kwasniewski.pl/index.php?topic=2295.0
WYLECZYĆ SIĘ Z CUKRZY.
Według opinii lekarza optymalnego.
CD-3
W ten sposób choroba postępuje i wymaga stałego zwiększania dawek leków. Obecnie chorym zaleca się, aby 50% zapotrzebowania energetycznego dostarczali w węglowodanach.
Jedyną znaną obecnie metodą wyleczenia z cukrzycy jest model żywienia opracowany przed 35 laty przez dra Jana Kwaśniewskiego, który przerywa obrót owego błędnego koła. Główne założenie diety, tzn. ograniczenie do niezbędnego minimum ilości spożywanych cukrów, skutkuje spadkiem zapotrzebowania na insulinę - zarówno własną, jak i dostarczoną z zewnątrz.
Z punktu widzenia fizjologii jest to naturalną konsekwencją: jemy mniej cukru - potrzebujemy mniej insuliny.
Pewna niezbędna dla człowieka ilość węglowodanów musi być jednak dostarczona, aby nie doprowadzić do zaburzeń metabolicznych.
Jest to około 50-70 g na dobę.
W przypadku chorych na cukrzycę, samo ograniczenie ilości cukru nie jest jednak wystarczającym krokiem do wyleczenia.
Organizm ludzki jest bardzo skomplikowany i zachodzi w nim wiele przemian biochemicznych, m.in. z nadmiaru białka mogą być produkowane cukry. Dlatego bardzo ważne jest, aby chory miał wyliczone wszystkie główne składniki pokarmowe.
Pacjentom należy podawać średnio 60-80 g białka z uwzględnieniem dwu- lub trzykrotnej przewagi tłuszczu, który ma przyjąć rolę głównego źródła energii.
Dieta powinna być zindywidualizowana dla każdego pacjenta z uwzględnieniem wzrostu, masy ciała i innych parametrów.
Zadanie ustalenia proporcji pomiędzy poszczególnymi składnikami pokarmowymi należy do lekarza, jednak główny ciężar spoczywa na
chorym, który musi umieć wykonywać zalecenia.
Wymaga to od niego znajomości zasad żywienia optymalnego i ich rozumienia. Prawidłowe stosowanie diety jest konieczne dla osiągnięcia korzystnych efektów.
Jeżeli warunek ten zostanie spełniony, można spodziewać się szybkiej poprawy, a nawet całkowitego wyleczenia, przez co rozumie się stabilizację glikemii przy odstawieniu leków.
Z moich doświadczeń wynika, że można w ten sposób wyleczyć ponad 90% chorych na cukrzycę typu II i około 50% na cukrzycę typu I, biorąc pod uwagę różne stopnie zaawansowania.
Odpowiednia kompozycja poszczególnych składników pokarmowych na żywieniu optymalnym powoduje, że zapotrzebowanie na insulinę wynosi od 4 do 10 jednostek na dobę, a taka ilość zazwyczaj jest jeszcze przez trzustkę produkowana.
Dla porównania, dieta cukrzycowa wymaga dostarczenia (z trzustki lub z zewnątrz) około 0,5 jednostki insuliny na kg masy ciała, czyli średnio 40 jednostek dla dorosłej osoby.
Przejście na żywienie optymalne, u osób ze świeżo rozpoznaną cukrzyca typu I, powoduje praktycznie natychmiastowe ustąpienie choroby, natomiast typ II wymaga pewnego czasu.
Zazwyczaj potrzebne jest od 3 tygodni do 3 miesięcy, aby osiągnąć stabilizację glikemii. Problemy mogą stwarzać chorzy, u których zapotrzebowanie na insulinę przekroczy 80 jednostek na dobę i tu należy się liczyć z niepowodzeniem.
Sytuacja, gdy chory przyjmuje tak dużą ilość insuliny oznacza, że układ odpornościowy wytwarza przeciwciała przeciwko insulinie lub masa ciała chorego wymusza podawanie tak dużych dawek (cukrzyca typu II). W tym ostatnim przypadku, po osiągnięciu normalizacji masy ciała, można liczyć na redukcje dawek.
Stwierdzenie obecności przeciwciał u chorych jest rokowniczo niekorzystne, ale zdarza się to rzadko. Nawet w tych przypadkach można, dzięki diecie, osiągnąć korzystne efekty, przez co rozumie się ustabilizowanie obniżenie poziomu glukozy we krwi, co zapobiega niebezpieczeństwu wystąpienia powikłań cukrzycowych.
Tak jak wcześniej wspomniałem, konieczna jest jednak systematyczna samokontrola diety - zwłaszcza w początkowym okresie.
Chorzy na cukrzycę typu I są praktycznie "zmuszeni" do przestrzegania zasad dietetycznych, ponieważ nawet stosunkowo niewielkie błędy mogą mieć odbicie w poziomie cukru.
Ów wymóg przestrzegania pewnych zasad nie może być jednak uznany za wadę żywienia optymalnego, ponieważ przy stosowaniu diety cukrzycowej on również występuje, przy czym zalecane przez diabetologów obliczanie wymienników węglowodanowych jest bardziej skomplikowane.
Dorośli cierpiący na drugi typ po pewnym czasie żywienia (kilka lat), kiedy osiągnięta jest już właściwa masa ciała i ustąpiły powikłania wywołane chorobą, mogą pozwolić sobie na pewna tolerancję, co umożliwia im rezygnację z codziennego dokładnego przeliczania składników pokarmowych.
Powyższy opis jest jedynie ogólnym, bardzo powierzchownym omówieniem tematu.
Leczenie cukrzycy obu typów wymaga oczywiście znacznie większej wiedzy i nieco doświadczenia, ponieważ choroba ta niejednokrotnie zaskakuje lekarza i możliwe są różne powikłania zmuszające do szybkiej zmiany leczenia.
W początkowym okresie, korzystna jest ścisła współpraca pomiędzy pacjentem, lekarzem i dietetykiem w celu jak najlepszego przeszkolenia chorego.
Takie warunki najlepiej zapewnić w ośrodku stacjonarnym, gdzie możliwa jest stała kontrola sposobu odżywiania wraz z poziomami glukozy, co pozwala na bezpieczne zmiany w dawkowaniu leków.
Dzięki dobrej organizacji zwiększa się skuteczność leczenia cukrzycy.
Jako przykład podać mogę, że w czasie ostatnich trzech lat około 850 chorych na oba typy cukrzycy, z których (w czasie krótszym niż 14 dni)
u ponad 350 udało się całkowicie odstawić leki przeciwcukrzycowe, w tym insulinę, a u prawie wszystkich nastąpiła wyraźna poprawa stanu zdrowia. Pacjenci,, są przeszkoleni w stosowaniu diety i po przyjeździe do domu dalej stosują zasady opracowane przez dra J. Kwaśniewskiego. Większość z nich pełne wyleczenie osiąga w okresie do 3 miesięcy. Twierdzenie lekarzy i dietetyków o braku badań naukowych dotyczących żywienia optymalnego mija się z prawdą.
Pismem nr Dr I 0580-3/78 z dnia 23 stycznia 1978 r. Minister Nauki i
Szkolnictwa Wyższego powiadomił prof. dr hab. med. J. Grenadę i zastępcę ministra zdrowia o "przyznaniu 7 ml złotych z funduszu prac badawczych
na badania dotyczące tematyki proponowanej przez lekarza Jana Kwaśniewskiego".
Badania nad wpływem żywienia optymalnego na chorych były prowadzone przez zespół złożony z 11 profesorów i docentów, pod kierunkiem prof. Henryka Rafalskiego.
Zainteresowanych wynikami badań zapraszamy:
Lek med. Przemysław Pala
konsultant i opiekun medyczny.
WYLECZYĆ SIĘ Z CUKRZY.
Według opinii lekarza optymalnego.
CD-3
W ten sposób choroba postępuje i wymaga stałego zwiększania dawek leków. Obecnie chorym zaleca się, aby 50% zapotrzebowania energetycznego dostarczali w węglowodanach.
Jedyną znaną obecnie metodą wyleczenia z cukrzycy jest model żywienia opracowany przed 35 laty przez dra Jana Kwaśniewskiego, który przerywa obrót owego błędnego koła. Główne założenie diety, tzn. ograniczenie do niezbędnego minimum ilości spożywanych cukrów, skutkuje spadkiem zapotrzebowania na insulinę - zarówno własną, jak i dostarczoną z zewnątrz.
Z punktu widzenia fizjologii jest to naturalną konsekwencją: jemy mniej cukru - potrzebujemy mniej insuliny.
Pewna niezbędna dla człowieka ilość węglowodanów musi być jednak dostarczona, aby nie doprowadzić do zaburzeń metabolicznych.
Jest to około 50-70 g na dobę.
W przypadku chorych na cukrzycę, samo ograniczenie ilości cukru nie jest jednak wystarczającym krokiem do wyleczenia.
Organizm ludzki jest bardzo skomplikowany i zachodzi w nim wiele przemian biochemicznych, m.in. z nadmiaru białka mogą być produkowane cukry. Dlatego bardzo ważne jest, aby chory miał wyliczone wszystkie główne składniki pokarmowe.
Pacjentom należy podawać średnio 60-80 g białka z uwzględnieniem dwu- lub trzykrotnej przewagi tłuszczu, który ma przyjąć rolę głównego źródła energii.
Dieta powinna być zindywidualizowana dla każdego pacjenta z uwzględnieniem wzrostu, masy ciała i innych parametrów.
Zadanie ustalenia proporcji pomiędzy poszczególnymi składnikami pokarmowymi należy do lekarza, jednak główny ciężar spoczywa na
chorym, który musi umieć wykonywać zalecenia.
Wymaga to od niego znajomości zasad żywienia optymalnego i ich rozumienia. Prawidłowe stosowanie diety jest konieczne dla osiągnięcia korzystnych efektów.
Jeżeli warunek ten zostanie spełniony, można spodziewać się szybkiej poprawy, a nawet całkowitego wyleczenia, przez co rozumie się stabilizację glikemii przy odstawieniu leków.
Z moich doświadczeń wynika, że można w ten sposób wyleczyć ponad 90% chorych na cukrzycę typu II i około 50% na cukrzycę typu I, biorąc pod uwagę różne stopnie zaawansowania.
Odpowiednia kompozycja poszczególnych składników pokarmowych na żywieniu optymalnym powoduje, że zapotrzebowanie na insulinę wynosi od 4 do 10 jednostek na dobę, a taka ilość zazwyczaj jest jeszcze przez trzustkę produkowana.
Dla porównania, dieta cukrzycowa wymaga dostarczenia (z trzustki lub z zewnątrz) około 0,5 jednostki insuliny na kg masy ciała, czyli średnio 40 jednostek dla dorosłej osoby.
Przejście na żywienie optymalne, u osób ze świeżo rozpoznaną cukrzyca typu I, powoduje praktycznie natychmiastowe ustąpienie choroby, natomiast typ II wymaga pewnego czasu.
Zazwyczaj potrzebne jest od 3 tygodni do 3 miesięcy, aby osiągnąć stabilizację glikemii. Problemy mogą stwarzać chorzy, u których zapotrzebowanie na insulinę przekroczy 80 jednostek na dobę i tu należy się liczyć z niepowodzeniem.
Sytuacja, gdy chory przyjmuje tak dużą ilość insuliny oznacza, że układ odpornościowy wytwarza przeciwciała przeciwko insulinie lub masa ciała chorego wymusza podawanie tak dużych dawek (cukrzyca typu II). W tym ostatnim przypadku, po osiągnięciu normalizacji masy ciała, można liczyć na redukcje dawek.
Stwierdzenie obecności przeciwciał u chorych jest rokowniczo niekorzystne, ale zdarza się to rzadko. Nawet w tych przypadkach można, dzięki diecie, osiągnąć korzystne efekty, przez co rozumie się ustabilizowanie obniżenie poziomu glukozy we krwi, co zapobiega niebezpieczeństwu wystąpienia powikłań cukrzycowych.
Tak jak wcześniej wspomniałem, konieczna jest jednak systematyczna samokontrola diety - zwłaszcza w początkowym okresie.
Chorzy na cukrzycę typu I są praktycznie "zmuszeni" do przestrzegania zasad dietetycznych, ponieważ nawet stosunkowo niewielkie błędy mogą mieć odbicie w poziomie cukru.
Ów wymóg przestrzegania pewnych zasad nie może być jednak uznany za wadę żywienia optymalnego, ponieważ przy stosowaniu diety cukrzycowej on również występuje, przy czym zalecane przez diabetologów obliczanie wymienników węglowodanowych jest bardziej skomplikowane.
Dorośli cierpiący na drugi typ po pewnym czasie żywienia (kilka lat), kiedy osiągnięta jest już właściwa masa ciała i ustąpiły powikłania wywołane chorobą, mogą pozwolić sobie na pewna tolerancję, co umożliwia im rezygnację z codziennego dokładnego przeliczania składników pokarmowych.
Powyższy opis jest jedynie ogólnym, bardzo powierzchownym omówieniem tematu.
Leczenie cukrzycy obu typów wymaga oczywiście znacznie większej wiedzy i nieco doświadczenia, ponieważ choroba ta niejednokrotnie zaskakuje lekarza i możliwe są różne powikłania zmuszające do szybkiej zmiany leczenia.
W początkowym okresie, korzystna jest ścisła współpraca pomiędzy pacjentem, lekarzem i dietetykiem w celu jak najlepszego przeszkolenia chorego.
Takie warunki najlepiej zapewnić w ośrodku stacjonarnym, gdzie możliwa jest stała kontrola sposobu odżywiania wraz z poziomami glukozy, co pozwala na bezpieczne zmiany w dawkowaniu leków.
Dzięki dobrej organizacji zwiększa się skuteczność leczenia cukrzycy.
Jako przykład podać mogę, że w czasie ostatnich trzech lat około 850 chorych na oba typy cukrzycy, z których (w czasie krótszym niż 14 dni)
u ponad 350 udało się całkowicie odstawić leki przeciwcukrzycowe, w tym insulinę, a u prawie wszystkich nastąpiła wyraźna poprawa stanu zdrowia. Pacjenci,, są przeszkoleni w stosowaniu diety i po przyjeździe do domu dalej stosują zasady opracowane przez dra J. Kwaśniewskiego. Większość z nich pełne wyleczenie osiąga w okresie do 3 miesięcy. Twierdzenie lekarzy i dietetyków o braku badań naukowych dotyczących żywienia optymalnego mija się z prawdą.
Pismem nr Dr I 0580-3/78 z dnia 23 stycznia 1978 r. Minister Nauki i
Szkolnictwa Wyższego powiadomił prof. dr hab. med. J. Grenadę i zastępcę ministra zdrowia o "przyznaniu 7 ml złotych z funduszu prac badawczych
na badania dotyczące tematyki proponowanej przez lekarza Jana Kwaśniewskiego".
Badania nad wpływem żywienia optymalnego na chorych były prowadzone przez zespół złożony z 11 profesorów i docentów, pod kierunkiem prof. Henryka Rafalskiego.
Zainteresowanych wynikami badań zapraszamy:
Lek med. Przemysław Pala
konsultant i opiekun medyczny.